Het is fascinerend om tegenwoordig parfumeur te zijn (een neus in technische termen). Klanten zijn zo goed geïnformeerd dat wanneer ze een vraag stellen, deze behoorlijk gedetailleerd is. De natuurlijke vragen gaan over materialen. Klanten weten wat hun Javanol is en wat hun Ambroxan is. De moeilijkere vraag is altijd waarom we ervoor kiezen om te doen wat we doen. Niet alleen de filosofie achter onze creaties, maar ook onze keuze om in beperkte oplage te produceren.

Nu kan ik makkelijk zeggen dat ik me verveel en hier mee stop, maar er is meer aan de hand. Het begon allemaal in 2015.

Hoewel Les Vides Anges al bestond als naam voor ons kunstcollectief sinds eind jaren 90, zijn we pas vijf jaar geleden begonnen met het creëren van geuren. Ik werkte als fotojournalist terwijl Lucien — die als onderdeel van het LVA-kunstcollectief het grootste deel van zijn leven met een spuitbus in zijn handen doorbracht — net klaar was met een stage bij een Duitse parfumeur die we ontmoetten toen we in Berlijn werkten. Ik deed eerst niet mee, maar het duurde niet lang voordat Les Vides Anges transformeerde van kunstcrew naar parfum.

Zijn eerste contracten waren allemaal industriële geuren. Niet saai, maar wel minder uitdagend. Kort daarna kreeg hij telefoontjes om op maat gemaakte parfums voor individuen te maken. Dit is waar het interessant wordt. Ik besloot mee te doen.

Mensen die een parfum op maat bestellen, weten wat ze willen: ingrediënten, akkoordprogressie, etc. Ik begon formules te ontwikkelen die de monotonie van designerparfum doorbraken. Met elk nieuw nicheparfum kwamen de zaden voor andere geuren. Ik ging het konijnenhol in.

In 2018 draaiden we in cirkels. Lucien ging verder met andere dingen en ik nam La Maison LVA over. Hoewel ik een gestage stroom industriële en op maat gemaakte geuren had en nog steeds heb om aan te werken, had ik boeken en boeken met formules. Ik besloot het water te testen met la 1e. We waren snel uitverkocht en brachten er meer uit. Maar ik wilde niet een paar parfums maken en achteroverleunen. Dus stelde ik een horde voor. Iets dat Les Vides Anges draaiende zou houden en ervoor zou zorgen dat klanten terug zouden komen.

Beperkte oplage is geen uniek idee. We verstoren niets. Maar toen we besloten om de oplage van parfums te beperken tot 50 flessen, werd het duidelijk. We konden nieuwe dingen uitproberen — voortdurend. Het zou in ons DNA verankerd zijn. Hoewel een parfum uitverkocht kan raken, hebben we de gearchiveerde formules en kunnen we er ooit (of nooit) weer naar kijken.

Ondertussen word ik gedwongen om verder te gaan. Misschien is het mijn journalistieke mindset. Ik blijf voortbouwen op wat we hebben gedaan door nieuwe ingrediënten te verkennen en onze bestaande formules opnieuw te interpreteren. Niet al onze experimenten werken als een begeerd extrait de parfum, dus daar komen onze kaarsen en kamerparfums om de hoek kijken.

Sinds 2018 heeft Les Vides Anges vijf parfums in beperkte oplage uitgebracht, allemaal door mij geschreven. Ik zorg voor onze nichelijn, terwijl Lucien zich richt op commerciële geuren. We hebben twintig experimenten in rotatie en twee nieuwe extrait de parfums die rijpen in de kluis. Het is een fascinerende tijd om parfumeur te zijn.